Wolfram’se geskiedenis

Wolframkarbied is 'n saamgestelde materiaal wat bestaan ​​uit WC as die harde fase en kobalt(Co) as die bindmiddelfase.Hierdie verbinding se geskiedenis kan teruggevoer word na die 1700s. Destyds het mynwerkers in die Erz-gebergte in Sakse Duitsland opgemerk dat sommige ertse sou inmeng met die vermindering vancassiteriet en produseer slak.But wolfram waseers uit die erts onttrek wolframietdeur Juan JoseD’Elhuyar en sy broer Fausto. They gehadeenvoudig verminderde wolframsuur met behulp van houtskool om die metaal te vorm.Deur dit te doen, het hulle per ongeluk gevind dat die hoogste smeltpunt van hierdie element is3422grade Celsius----Die metaal met die hoogste smeltpuntmeer as twee keer die smeltpunt van platinum.In 1841 het die chemikus Robert Oxland die Britse patentregte vir die produksiemetodes van natriumwolframaat, wolframsuur en metaalwolfram verkry. Dit was 'n groot vooruitgang in die moderne geskiedenis van wolframchemie en het die weg gebaan vir die industriële produksie van wolfram.

In 1896 het die toevallige sintese van wolframkarbied revolusionêre veranderinge in die bedryf gebring en het 'n groot impak op die hele samelewing.It is ontdek deurHenri Moissanwie is dieNobelprys gewenr. Op soek na produseeran kunsmatige diamant, Moisson verhitte suiker en wolframoksied in 'n oond. Die suiker het opgetree as 'n reduseermiddel vir die oksied om te produseere gesmelte wolframkarbied. Dit het 'n paar wenslike eienskappe getoon, maar dit was te bros om in enige kommersiële sin gebruik te word.Hegter, Die Osram Lamp Works van Berlyn wieherkenzeddie karbied se potensiaal het gou die geleentheid aangegryp om metaalsement te ontwikkel, met wolframkarbieddeeltjies wat in 'n kobaltmatriks ingebed is. Die karbied was ongelooflik taai en ook vier keer so dig soos titanium. Die inindustrie het die metaalverbinding vinnig in sy vervaardigingsprosesse gebruik. 

In 1913, ’n Tekortofindustriële diamante in Duitsland laat navorsers soek na 'n alternatief vir diamant-matryse, wat gebruik word om draad te trek.

’n Duitse maatskappy vir elektriese gloeilampe dien ’n patent vir wolframkarbied in of hard metaal in 1923. Dit word gemaak deur "sementering"uitersharde wolfram mono karbied (WC) korrels in 'n bindmiddelmatriks van taai kobaltmetaal deur vloeibare fase sintering. Die resultaat het die geskiedenis van wolfram verander: 'n materiaaldaardiekombineer hoë sterkte, taaiheid, en hoë hardheid.

Gedurende wêreldWWII, die Duitsers was die eerste wat wolframkarbiedkern in hoog gebruik het-snelheid pantser-deurboor projektiele. Britse tenks het feitlik "gesmelt" toe dit deur hierdie wolframkarbiedprojektiele getref is.

Die1950s: Die ontwikkeling van yster-, nikkel- en kobalt-gebaseerde superlegerings begin die behoefte aan 'n materiaal vul wat die ongelooflike temperature van straalenjins kan weerstaan.

1960-1990: Wolframkarbied isuitershard,Diamant isdie enigste natuurlike materiaal wat dit kan krap.

Nowdeesdae is wolframkarbied uiters wydverspreid, en die toepassing daarvan sluit ins metaal sny, bewerking van hout, komposiete, sagte keramiek, spaanderlose vorming (warm en koud), mynbou, konstruksie, rotsboor, struktuuronderdele, slytonderdele en militêre komponente. Van ekstra-grippy fietsry tiMet betrekking tot presiese chirurgiese instrumente is dit moeilik om 'n duursame produk te vind wat nie een of ander vorm van karbied gebruik niee.